Umówiłem się z Tobą na życie...

...a Ty jak zwykle się spóźniłeś...

Nie wiem, już nie wiem. Może się z tym pogodziłem, może to już jest za mną. Ale tylko może. Raz już tak myślałem i co? Okazało się, że to wciąż mnie trzyma. Chyba nie potrafię się tego pozbyć. Chyba wciąż mam nadzieję. Na pewno.

A Ty?

Jak zwykle...
Spóźniłeś się,
kilka miesięcy, kilka lat.
Nie wiem.

Tak. Teraz wydaje mi się, że już sobie z tym poradziłem. Ale powtarzam, tylko mi się wydaje. Tak bardzo chciałbym znów być z Tobą, dzielić Twoje radości, smutki, sekrety, dać Ci wszystko co tylko mogę Ci dać, wszystko co mam (co dał mi świat...). Powiedziałeś, że nie chcesz. Szanuję to, ale mimo wszystko, to silniejsze ode mnie.
Tak bardzo chciałbym, byś wrócił.
Tak bardzo chciałbym...
A Ty?

Tylko jedno słowo. Jedno malutkie słowo, a będę tuż obok Ciebie.

Chcesz?
Nie?
Zastanów się...
Albo nie, nie zastanawiaj się.
Broń Boże nie mów tego, co myślisz.
Powiedz tylko to,
co czujesz.

Bo ja już nie wiem... już nie wiem.