Rozprawa z samym sobą bez wniosku

Mówi się, że nadzieja matką głupich jest,
ale każdą matkę trzeba kochać.
Mówi się, że ona umiera ostatnia,
dlatego wciąż czekam, że może zadzwonisz,
zapukasz do mych drzwi.

Pusty, zimny dom,
tuż obok mnie o wiele zimniejsze i bardziej puste łóżko.
Ten dzień, ten wieczór, ta noc...
Nie tak to wszystko miało wyglądać.
Mieliśmy być szczęśliwi, radośni,
nie myśleć o tym wszystkim.

Wciąż powtarzam, teraz już tylko sobie,
że nie dałeś sobie szansy,
a mogłeś.
I wciąż stwierdzam, że tego nie rozumiem,
nie pojmuję, nie jestem w stanie.
Bo dla mnie każdy smutek znika w chwili szczęścia.
Dla Ciebie to było zbyt wiele.

Chociaż wiem, wciąż nie wierzę,
wciąż mam nadzieję, która nigdy nie umrze.

Boję się tylko jednego,
że kiedyś znów będzie pięknie i wspaniale,
a Ty wrócisz.
Wiem, że nie będę w stanie odmówić.
Wiem też, że i tak powiesz, że tak się nie stanie.

Wiem, wiem, wiem...
Ja to wszystko wiem...
Ale to silniejsze jest ode mnie, nie potrafię inaczej.
Ktoś zapytał, jak zapomnieć, kiedy serce wciąż płonie?
Też pytałem, ale poznałem odpowiedź.
Nie da się zapomnieć.
Można tylko tylko przygasić płomień,
który jeśli jest prawdziwy,
nigdy nie zgaśnie.

A teraz jest mi już tylko przykro,
że byłem na tyle nieudolny,
że nie byłem w stanie pokazać Ci jak wiele mogłeś zyskać.
Będę więc żyć ze świadomością porażki,
mimowolnie próbując to naprawić,
chociaż cały ten sprzęt jest do wyrzucenia.
Czas wyrzucić się na śmietnik,
pozbierać wszystkie swoje brudy,
dać wszystkiemu spokój.
Czas stąd odejść, zostając.

Co było, a nie jest...

To na zawsze będę nosić w swoim sercu.

Wiem, że warto. Co byś nie mówił, po prostu wiem.

Bo ja i tak...