Coś | Kiedyś...

Sporo się ostatnio działo. Ale najważniejsze jest to, że kocham. Jednak potrafię, choć już się bałem, że może być z tym cienko. Szkoda tylko, że nie jest to dobrze widziana miłość. Ostatnio coraz częściej myślę o tym, dlaczego inni mogą, a ja nie, dlaczego niemal wszyscy mogą chodzić po ulicach trzymając się za ręce, obejmując się, całując, czasem nawet zbyt namiętnie i innymi to nie przeszkadza, a ja, za coś takiego mógłbym pożegnać się z życiem, zdrowiem bądź spokojem psychicznym. Świadomość tego cholernie mnie przytłacza. Strasznie ciężko powstrzymać mi się przed tym. Tak wiele bym chciał, widać to za dużo. Za dużo dla ludzi, którzy rozumieją tylko miłość własną. Czyli dla większości. Myślę też o powiedzeniu o tym rodzinie. Chciałbym jak najszybciej, szkoda tylko, że i tu są osoby, które nie potrafią czegoś zrozumieć. Ale to nieważne. Nie obchodzi mnie to, czy to zaakceptują czy nie. Po prostu nie chcę już dłużej się ukrywać. No i poważnie pokłóciłem się z mamą. Ale na szczęście już po wszystkim, jest OK. Tylko wciąż mi szkoda, że nie widzi tego, że w domu się duszę. Szkoda, że pewnie też nie rozumie tego.


Kiedyś...

Bądź balsamem na mój ból,
moje rany, bądź już mój.
Pozwól, że nikomu Cię nie oddam,
zostań tutaj, o to błagam,
zrobię wszystko, co Ty chcesz,
byleś przy mnie był, Ty wiesz.
Czasem ciężko bywa, źle
układa się nam życie swe,
ale wiem, będzie dobrze już,
szczęście nasze jest tuż tuż.
Szkoda tylko i bardzo żałuję,
że to już nie długo, czuję,
jak to szczęście przecieka
między palcami, jak ucieka.
Chciałbym przestać o tym myśleć,
ale nie potrafię. Chociaż powiem kiedyś: Leć!
Ty polecisz, a ja wiem, zostaną wspomnienia,
codziennie wynurzane z cienia
i szczęście kojarzone z bólem,
kiedy myślę, że przytulę
Ciebie, a tu pustka obok mnie,
bo to fakt, nie będzie Cię.