Bajka

Daleko stąd i daleko stamtąd
Mały świat rozkwitał po kolejnej zimie
Stawał się piękniejszy wspanialszy
Jakże cudowny i niewyobrażalny
Szczęśliwy i nie do pojęcia

Tak samo jak my cienie ludzkości
Zdaje nam się żeśmy szczęśliwi
Bo czy jesteśmy tak naprawdę
Czy może faktycznie nam się zdaje
Dlatego jest to nie do pojęcia

W przestrzeni nieokreślonej
Siedzi i myśli taki człowiek
Również nieokreślony
O czym myśleć nie powinien
Jest człowiekiem czy tylko jego cieniem

To zgubne myślenie
Wypacza umysł wprowadza chaos
Zabija od środka zabija duszę
i osobowość
Stajemy się płytcy bez naszej woli

Gdzieś tam daleko i blisko
Dzieje się coś czego nie pojmujemy
Dziejemy się my których też nie rozumiemy
Stajemy się ludźmi zwilżeni deszczem szczęścia
Suchym i gorzkim

Tak daleko jak nie sięga nikt żywy i umarły
Mają miejsce cuda o których marzymy
To jest właśnie szczęście które z marnego cienia
Czyni wspaniałego człowieka
Bajki zazwyczaj są nierealne