Spojrzenie na siebie

Chyba jestem typem samotnika. Nie ciągnie mnie do ludzi, jednak ważna jest dla mnie świadomość, że będzie grupa, w której będę mógł się czuć swobodnie. Myślę, że stan taki utrzymuje się z mojego własnego wyboru. Może nawet całkiem nieświadomego. Mam jednak kilku prawdziwych, oddanych przyjaciół. Brakuje mi jeszcze tylko jednego do szczęścia - tego mężczyzny, którego będę mógł wziąć za rękę, pocałować. Tego, który przytuli mnie i sprawi, że będę czuć się bezpiecznie, komfortowo, że będę czuć, że z własnej woli chcę być czyjąś własnością ze świadomością, że mogę zaufać, że niestanie mi się krzywda. Tego cholernie mi brakuje, bo tego nie ma. Z każdym dniem odczuwam to coraz bardziej. Z każdym dniem coraz bardziej potrafię z tym żyć, ku mojemu przerażeniu. Nie chcę umieć żyć w samotności, bo jeśli będę umiał żyć sam, drugi człowiek nie będzie mi potrzebny, a tego nie będę w stanie znieść. Zdaję sobie sprawę, że to nieco utopijne, nierealne. Ale chyba możliwe. Chcę po prostu kochać i być kochanym. Szkoda, że żądam zbyt wiele.